Kayıp ve Mutlu

Tuhaf  bi his...
Öncelikle sonsuz bi özgürlük hissi pamuklara yatmışcasına güzel bi tadta.
Bi yanda da böyle n'apıcağını bilememe, bi şaşkınlık hali...
Hani bu şehre gelip de küfrü basma değil bi orhan veli yaklaşımı :)
Biraz o sevdiğim kitaplara, yazarlara, insanlara yaklaşmış olma hali mutlu ediyor...
Hani şu sokaktan Haydar Ergülen çıkabilir, çıkarsa n'apıcam...
Ya da o kitapta bahsedilen sokakta ben de yürüyebilirim, ben de o meydanda tıpkı eskiden olduğu gibi durabilirim. Belki ben de aynı hisse boğulurum.
Mesela bugün Ortaköy'de yürürken çaycı az kalsın kolumdan çekip istediği masaya pat diye oturtacaktı ama Ortaköy'e bakmak güzeldi. 
Şimdiki mimarlarda olmayan ama eski mimarlardaki estetik, boynuma birkaç saatlik ağrı verse de Tophane'nin binalarına bakmaya doyamadım.
Bir de ansızın önüme İstanbul Modern çıkma mı! :)
Kılavuza ihtiyaç duymadan doğaçlama öğrenmek bu şehri tadından yenmeyecek gibi.
Bugün yanımda makina yoktu ama yakında bu şehri bol bol gezip bol bol fotoğraflayacağım.
Bakalım bir de benim açımdan nası çıkıyo?